Etiket: Hz. Hamza

Yayım tarihi

MERAM’DAN SİLİVRİKAPI MEVLANA KÜLTÜR MERKEZİ’NE… (74)

Tasavvufta cihadın manasını açıklar mısınız?

Din için adam öldürmek cihad değildir. Bütün insanlar iman ettiğimiz Allah’ın varlıkları, bütün Peygamberler de Allah’ın elçisidir. Kişinin kendinden haberi olmadığı için nefsine düşmüş, kavgalar ondan doğuyor. Nefsi müdafaa ise farklıdır. Misal, kimseye zarar vermeden evinde otururken biri evinin kapısını kırıp, sana zarar vermek isterse, bunun önlenmesi için nefsi müdafaaya izin verilmiştir.
Mekke ile Medine ileri gelenleri antlaşma yaparlar. Ancak Mekke’liler bu antlaşmaya uymazlar ve Medine’ye gelip dükkanları yağmalar, kadınlara tecavüz ederler. Hamza, Zeyd ve Ömer-i Faruk, Peygamber Efendimize gelir: “Destur ver, bize çok zarar verdiler” diye yalvarırlar. Hazreti Muhammed, ağlayarak nefsi müdafaaya izin vermiştir. Karşı taraf bundan başka yol bırakmamıştır. Yoksa, İsevilere, Musevilere kafa tutun, bizim dinimiz onlarınkinden üstün, onu kabul etsinler aksi halde cihad ederiz, demedi. Zira o ve sahabesi bütün dinlere saygı duymuştur.
Ömer-i Faruk, Kudüs’e giderken kölesine, devey sırayla bineceğiz, der. Kudüs’e girerken binme sırası kölede olduğu için köle deve üzerinde Kudüs’e gelince, halk köleyi Ömer zanneder. Gerçeği öğrenince çok duygulanırlar ve isteyen Müslüman olur, isteyen dininde kalır.
Hakikatte bütün Peygamberler İslam’dır. Hepsi Allah’ın büyüklüğünü, güzelliklerini cemaatlerine ikram ettiler. Arkadan gelen bu vazifeyi devraldı.
Hazreti Muhammed der ki: “Hakkın olmayan yerde nefsin coşar, onu almak istersen, nefsinin kolunu kes.” Fakat ne yaptılar? Kol kestiler, ayak kestiler. Halbuki kesilmesi gereken nefsti. Hazreti Muhammed zamanında kimsenin başı, kolu kesilmedi. Hazreti Muhammed’in gösterdiği yollar hep nefse yönelik olup adam öldürmek, Allah’ın binasına zarar vermek yoktur. İnsan, Allah’ın binasıdır.
Hazreti Muhammed, selam olsun üzerine, belinde kılıç taşıdı ama karınca bile incitmedi, hiçbir cana kıymadı.
Tasavvufta cihad nefsinedir, insan öldürmek değildir. Tasavvufta kurban kesmek, bir öküzü, bir koçu kesmek, kan akıtmak değil, nefsini kesmektir. Bütün mesele nefsle uğraşmak, nefse galib gelmektir, tasavvuf buna yönelmiştir. Muhammediye’nin cihadı nefsinedir. Eğer Hazreti Muhammed savaş taraftarı olsaydı, Hazreti Mevlana, “Sevgiye, kardeşliğe, birliğe dair ne varsa ben oradayım; kavgaya, savaşa dair ne varsa ben orada yokum” demezdi. Çünkü Hazreti Mevlana, Hazreti Muhammed’in bendesidir.
Bizde bilginler bilgini, Veliler Velisi, koskoca Hazreti Mevlana var. Onun eserlerini okuyun. İman ettiğiniz kişiyi, bütün dünya tanıyor, onun düşüncesi etrafında kişilik buluyor ve onu seviyorlar. Konya’ya gittiğimizde bir sürü yabancı görürüz, her yerden sevenleri geliyor. İnsanlar orada bir şey bulmuşlar ki, ziyarete geliyorlar. Hazreti Muhammed’e de gitmek isterler ama Araplar, Hazreti Muhammed’i sadece Müslümanların ziyaret etmesine izin verirler. Hani o, bu cihanın güneşiydi? Ne oldu? Hazreti Muhammed, kainata rahmettir, o bütün dünyaya kapılarını açmıştır, kendisini Hazreti Mevlana ile Konya’da ziyaret ettiriyor.

Yayım tarihi

MERAM’DAN SİLİVRİKAPI MEVLANA KÜLTÜR MERKEZİ’NE… (43)

Silivrikapı Mevlana Kültür Merkezi

Maddesel dünya insanı nereye götürecek? İnsanlar çocuklarına ne verecekler?

Böyle giderse, gelecekte insanlar çocuklarına tamamen hırs vererek, nefslerini büyütecek ve insanlıktan uzaklaşacaklar. Sonunda kıyamet kopacak diyorlar ya, Allah değil, insan kıyameti koparacak.
Silivrikapı Mevlana Kültür Merkezi’ne gelen misafirlerin çoğunluğu yabancılardan oluşuyor, Türkler daha azınlıkta. Neden? Çünkü yabancılar merak ediyorlar. Çünkü Hazreti Mevlana dünyada çok duyuldu. Hepsi onun o güzel düşüncelerinden aydın fikirlerinden besleniyorlar. Hazreti Mevlana onlara, gel Müslüman ol, demiyor. Gel insan ol, gel kendini burada tanı, öğren, diyor.
Allah bizi, O’nu yaşatalım, O’nunla yaşayalım ve O’nun yarattıklarına hiç ayrım yapmadan sevgiyle bakalım, diye yarattı. Hazreti Muhammed, Müslüman olmak için şehadet çekti mi? O, “Eşhedü en la ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühu ve resulühu” derse, kendini tasdikler. Hazreti Muhammed’de, Allah’ın güzelliklerini gördüğümüz için şehadet getiriyoruz. Hazreti Resulallah, Allah’ın birliğinden konuştu ve sevgi sundu. Onun çektiği cefaları kimse çekmedi. Onyedi yaşlarında amcası Ebu Cehil tarafından saçlarından tutulup ağzından burnundan kan gelinceye kadar başı Kabe duvarlarına vuruldu, gelip kurtarsın diye, diğer amcası Hazreti Hamza’yı çağırdılar. Hazreti Hamza, onu o halde görünce o kadar sinirlendi ki, Ebu Cehil’i bulsa parçalayacak. Ebu Cehil de abisi, onlar onbir kardeştiler. Hazreti Muhammed, “Ey benim şefkatli amcam Hamza, beni biraz seviyorsan ne olur Ebu Cehil’e dokunma, o beni tanımıyor, bilmediği için beni bu hallere getirdi” dedi. Biz olsak hemen gidip öç almak isteriz.
Taif halkını, Müslümanlığa davet edince, onu taşa tuttular. Kalçalarına, alnına, omuzlarına taşlar geldi, dizleri üstüne düştü. Allah’tan nida geldi: “Ey benim Habibim! Dile benden, sana yapılan bu hakaretler yüzünden bu kavmi yok edeyim.” O yüce Muhammed, “Allah’ım ben bu alemi yok etmeye gelmedim. Karşı tarafa hidayet et, ben kimim anlasınlar. Onların iyiliği için geldim” dedi. Bu güzel sözleri, karşı tarafın kalbini yumuşattı, hepsi taşları bıraktılar, yaptıklarına pişman oldular.
Hazreti Hamza, yüzünü yıkaması için, onu bir su kenarına getirdi. Su hal dili ile, “Buraya bir damla kanın damlarsa bütün okyanus coşar” dedi. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz dedi ki: “Ben yüzümü yıkamam, bu kan yüzümde kuruyacak.”
“Neden?”
“Bu kanın bir damlası suya düşerse okyanuslar coşar, dünyanın nizamı bozulur. Bana yapılan hakareti yeryüzü, okyanuslar taşıyamaz.”
Hazreti Muhammed beşer görünüyordu ama o bir hidrojendi. Çok büyük sabır göstererek bize örnek oldu: Sizin de başınıza çok şeyler gelebilir. Birden bire küfüre, isyana düşmeyin, başınzıı derde sokmayın. Karşı taraf yaptıklarına pişman olacaktır. Madem ki beni seviyorsunuz sabırlı olun, mesajını verdi.