Etiket: Hazreti Musa

Yayım tarihi

🌹KUR’ÂN VE HADÎSLER IŞIĞINDA HASAN ÇIKAR DEDE SOHBETLERİ / 15

“Arâf sûresinin 143. âyetinde, Hazreti Musa diyor ki: ‘Rabbim bana kendini göster.’ Cenâb-ı Hakk da ona: ‘Sen beni göremezsin, yâ Musa. Beni görmek istiyorsan, dağa bak’ diye cevap veriyor ve Cenâb-ı Hakk, dağa tecellî edince, dağ dağılıveriyor. Bunun üzerine Hazreti Musa kendinden geçiyor ve diyor ki: ‘Sana tövbe ettim ve ben mümin kullarının ilkiyim.’ Hazreti Ali Efendimiz de, ‘Ben görmediğim Allah’a ibâdet etmem’ diye buyuruyor. Cenâb-ı Hakk, bir peygamber olan Hazreti Musa’ya görünmüyor, fakat Hazreti Muhammed Efendimizin gözdesi olan Hazreti Ali Efendimize görünüyor. Burada ne gibi bir hikmet vardır?” 

Hazreti Musa, selâm olsun üzerine, ismi üstünde, Musa Kelâmullah’tır. Yani, Allah’tan söz ediyor. Allah, onun her zerresini sarmış fakat onun bundan haberi yok. Hazreti Ali Efendimiz ise, selâm olsun üzerine, Hazreti Peygamber Efendimizin eğitiminde yetişmiştir. Zaten bebekliğinde, annesinin memesi yerine, ilk önce Hazreti Peygamber Efendimizin dilini emmiştir. Peygamber Efendimiz, daha sonra onun ağzını kulağına götürmüştür ve Hazreti Ali, daha bir haftalık iken, Peygamber Efendimizin kulağına Tevrât’ı, Zebûr’u, İncil’i ve Kur’ân’ı nefes etmiştir. Daha sonra büyüyüp kemâlata erince gördü ki, Hazreti Muhammed Efendimizin söylediği her söz suret buluyor, böylece O’na karşı inancı her geçen gün daha da arttı ve en sonunda Peygamber Efendimize iman etti. 

“O, beşikte de, yetişkin çağında da insanlarla konuşacak, sâlihlerden olacaktır.” (Al-i İmran, 46) 

İman etmek ne demektir? Sen Allah’sın, senden görünen Hakk’tır, demektir. Yani Hazreti Ali Efendimizin buyurduğu gibi: “Ben görmediğim Allah’a ne inanırım, ne iman ederim” demektir.”

“Görmeyenle gören bir olur mu? Siz hiç düşünmez misiniz?” (Enâm, 50) 

Hazreti Ali, Hazreti Muhammed Efendimizde Allah’ın nûrunu gördü, O’nun sözlerine inandı ve O’na iman etti. Hazreti Musa ise, Allah’ı kendi dışında aradı ve bu yüzden de Cenâb-ı Allah, nûrunu ona, bir dağa tecellî ederek gösterdi. Hazreti Musa, bu tecellî karşısında tam kırk gün kendine gelemedi. Ama Hazreti Ali Efendimiz, Allah’ı her ân Hazreti Muhammed’de gördü, dinledi ve bir ân olsun O’nun yanından ayrılmadı. Hattâ her ân O’na canını vermeye hazırdı.  

“İman edenler ancak, Peygamberine inanan, sonra şüpheye düşmeyen, Allah yolunda mallarıyla ve canlarıyla cihad edenlerdir. İşte onlar doğru kimselerin ta kendileridir.” (Hucurât, 15) 

Herkes bir yere kadar Hazreti Peygamber için hizmetlerde bulundular ama bir zaman geldi geri adım attılar.  

“Şüphesiz, aranızda öyle kimseler var ki, onların her biri savaşa gitme konusunda hakîkaten pek ağır davranır. Eğer savaşanların başına bir musîbet gelirse, ‘Allah lütfetti de onlarla beraber bulunmadım’ der.” (Nîsa, 72) 

Ama Hazreti Ali Efendimiz, hiç geri adım atmadı, hep ön saflarda savaştı, yeter ki Hazreti Muhammed’e bir zarar gelmesin, O’na bir kılıç, bir ok isabet etmesin diye hep kendini O’na siper etti. 

“Saf bağlayıp duranlara, haykırarak sevk edenlere ve Allah’ın kelâmını okuyanlara andolsun ki, sizin ilâhınız gerçekten bir tek ilâhtır.” (Saffât, 4) 

“Şüphesiz biz saf duranlarız.” (Saffât, 165) 

Hazreti Ali’nin bir lâkâbı vardır: Allah’ın arslanı. Fakat hakîkatte o, Hazreti Muhammed Efendimizin arslanıdır. Arslan, ateşten kaçar ama bu arslan öyle değil, o hiç sakınmaz, ateşe de dalar Sevgilisi için.  

“Hani sen müminleri savaş mevzîlerine yerleştirmek için, sabah erken ailenden ayrılmıştın. Allah, hakkıyla işitendir, hakkıyla bilendir.” (Âl-i İmrân, 121) 

“Lâ fetâ illâ Ali, yâ seyfe illâ Zülfikâr.” (Hadîs-i Şerîf)

(Bu yazı, “Hasan Çıkar Dede’nin Dilinden Kur’ân ve Hadîsler Işığında Mevlâna Sohbetleri” isimli derlemeden alıntılar yapılarak hazırlanmıştır.)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

Yayım tarihi

MEVLÂNA VE SEVENLERİNDEN İNCİLER – 2

“Beri gel, daha beri, daha beri.
Bu yol vuruculuk nereye dek böyle?
Bu hır gür, bu savaş nereye dek?”🌹

Sen bensin işte, ben senim işte.

Dinle, bu ney nasıl şikayet ediyor, ayrılıkları nasıl anlatıyor:

Beni kamışlıktan kestiklerinden beri feryâdımdan erkek, kadın… herkes ağlayıp inledi.

Ayrılıktan parça parça olmuş, kalb isterim ki, iştiyâk derdini açayım. Aslından uzak düşen kişi, yine vuslat zamanını arar.

Ben her cemîyette ağladım, inledim. Fenâ hâllilerle de eş oldum, iyi hâllilerle de.

Herkes kendi zannınca benim dostum oldu ama kimse içimdeki sırları araştırmadı.

Benim esrârım feryâdımdan uzak değildir, ancak her gözde, kulakta o nûr yok.

Ten candan, can da tenden gizli kapaklı değildir, lâkin canı görmek için kimseye izin yok.

Bu neyin sesi ateştir, hava değil; kimde bu ateş yoksa yok olsun!

Aşk ateşidir ki neyin içine düşmüştür, aşk coşkunluğudur ki şarabın içine düşmüştür.

Ney, dosttan ayrılan kişinin arkadaşı, hâldaşıdır. Onun perdeleri, perdelerimizi yırttı.

Ney gibi hem bir zehir, hem de tiryâk, ney gibi bir hemdem, hem bir müştâk kim gördü?

Ney, kanla dolu olan yoldan bahsetmekte, Mecnûn aşkının kıssalarını söylemektedir.

Bu aklın mahremi akılsızdan başkası değildir, dile de kulaktan başka müşteri yoktur.

Bizim gamımızdan günler, vakitsiz bir hâle geldi; günler yanlışlarla yoldaş oldu.

Günler geçtiyse, geçip gitsin; korkumuz yok. Ey temizlikte nâziri olmıyan, hemen sen kal!

Balıktan başka her şey suya kandı, rızkı olmıyana da günler uzadı.

Ham, pişkinin hâlinden anlamaz, öyle ise söz kısa kesilmelidir vesselâm.

Ey oğul! Bağı çöz, azâd ol. Ne zamana kadar gümüş, altın esiri olacaksın?

Denizi bir testiye dökersen ne alır? Bir günün kısmetini… Hârislerin göz testisi dolmadı. Sedef, kanaatkar olduğundan inci ile doldu.

Bir aşk yüzünden elbisesi yırtılan, hırstan, ayıptan adamakıllı temizlendi.

Ey bizim sevdası güzel aşkımız; şadol; ey bütün hastalıklarımızın hekimi;

Ey bizim kibir ve âzâmetimizin ilacı, ey bizim Eflâtun’umuz! Ey bizim Calinus’umuz!

Toprak beden, aşktan göklere çıktı; dağ oynamağa başladı, çevikleşti.

Ey âşık! Aşk; Tûr’un canı oldu. Tûr sarhoş, Musa da düşüp bayılmış! Zamanımı beraber geçirdiğim arkadaşımın dudağına eş olsaydım, sırlarıma tahammül edecek bir hemdem bulsaydım, ney gibi ben de söylenecek şeyleri söylerdim.

Dildeşinden ayrı düşen, yüz türlü nağmesi olsa bile dilsizdir.

Gül solup mevsim geçince artık bülbülden maceralar işitemezsin.

Her şey mâşuktur, âşık bir perdedir. Yaşıyan mâşuktur, âşık bir ölüdür.

Kimin aşka meyli yoksa o kanadsız bir kuş gibidir, vah ona!

Sevgilimin nûru önde, artta olmadıkça ben nasıl önü, sonu idrâk edebilirim?

Aşk, bu sözün dışarı çıkıp yazılmasını ister; ayna gammaz olmaz da ne olur?

Aynan, bilir misin, neden gammaz değil? Yüzünden tozu, pası silinmemiş de ondan.

(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

Yayım tarihi

MERAM’DAN SİLİVRİKAPI’YA HASAN DEDE SOHBETLERİ – 52

YEDİ BAŞLI EJDERHANIN MÂNÂSI…🌹

Mahmut Efendi (Mahmut Dipşar): Bir söz var; ama bu bir atasözü müdür, yoksa bir deyim midir, tam olarak bilmiyorum. Şöyle ki: “Temizlik imandandır.” Buradaki temizlikten kasıt nedir? Yani şerîattaki temizlik mi, yoksa ki dergâhdaki temizlik mi, hakîkatteki temizlik mi, mârifetteki temizlik mi? En önemli temizlik hangisidir?

Hasan Dede (Hasan Çıkar): En önemlisi, insanın hem içi hem de dışı temiz olmalıdır. İç temizliğinden maksat, kişinin gönlün bağladığı yerler ilgilidir. Bir müridin gönlünde Hazreti Muhammed Efendimiz ve mürşidi varsa, onun iç âlemi temizlenmiştir. 

Ama dikkat edin; gönlünde diyoruz, yani gönlünü tamamen onların güzellikleriyle donatmışsa ve gönlünde onlardan başka hiçbir şey yok ise, temizdir. Aynı zamanda dışını, yani bedenini de temiz tutması lâzımdır ki, etrafına huzursuzluk vermesin. 

Hazreti Muhammed Efendimiz, selâm olsun üzerine, toplum içine çıkarken her zaman saçlarına misk sürermiş, gözlerine sürme çekermiş ve böylece çevresindekilere kendini imrendirirmiş. 

Bizler de Hazreti Muhammed Efendimize uyarsak, O’nun huylarıyla huylanırsak, hem içimizi hem de dışımızı temiz tutmuş oluruz.

Mahmut Efendi (Mahmut Dipşar): Hasan Dede, şu anda içinde oturduğumuz bu yer, Cenâb-ı Mevlâna Hazretlerinin meydanı ve buraya bu sohbete, zikire ve semâ âyin-i şerîfine ve tefekküre gelen bizlerin, hepimizin kendimize göre bir anlayışımız, heveslerimiz, hayallerimiz ve saplantılarımız var. Bizim burayı, yani bu meydanı nasıl görmemiz lâzım? 

Çünkü Cenâb-ı Mevlâna, Allah sırrını âlî etsin, şöyle buyuruyor: “Ben kendi Musa-yı Hakîkimin elinde bir âsâyım ve meydandayım. Musa, bizdedir. Kim ki o âsâya ihanet ederse, onadır; kim ki riâyet ederse, riâ onadır.” Siz ne buyurursunuz?

Hasan Dede (Hasan Çıkar): Bir gün Hazreti Musa’ya bir nidâ geliyor: “Ey Musa, elindeki âsâ ne vazife görüyor?” Musa da diyor ki: “Elimdeki âsâ, koyunlarım uzaklaşırsa onları toplamaya yarıyor. Koyunların arasında keçiler var, asamla onlara ağaçlardan yaprak silkeliyorum, besliyorum. Bir de yorulduğum zaman âsâya dayanıyorum.” 

İçindeki ses soruyor: “Sen bu âsâyı bu sebeple mi verilmiş sanıyorsun?”

Musa cevap veriyor: “Evet, yâ Rab!” 

Rabbi hemen emrediyor: “Bırak o âsâyı yere!” 

Musa, emrolunduğu gibi âsâyı yere bırakır bırakmaz, âsâ yedi başlı bir ejderha hâlini alıyor. Musa ejderhayı görünce kaçmaya başlıyor. 

Rabbinden yine bir nidâ geliyor: “Geri dön yâ Musa! Çık o ejderhanın üstüne ve tut boynundan!” 

Musa ürkerek geri dönüyor ve ejderhanın üstüne çıkıyor. Ejderhayı boynundan yakalayınca, ejderha tekrar bir âsâ hâline geliyor. 

Şimdi Hazreti Mevlâna’nın bu beyitlerinde bizlere anlatmak istediği şey şudur: Bizler, kendimizi yokluğa bırakırsak, Hakk varlığını bizlerden gösterir ve her işimiz âsân olur. Çünkü biz yokuz artık, O var. Eğer biz kendimizi Hakk’a teslîm etmezsek, bizler de Musa gibi, o âsâdan kaçarız. O yedi başlı ejderhanın mânâsı da şudur: İki göz, iki burun deliği, iki kulak ve bir de ağızdır. Bunlar eğer nefse yönlenirse, işte her biri bir ejderha olur ve sahibini mahveder. Yani bütün dava, Mevlâna’mız gibi teslîmiyetli yaşamaktır. Eğer böyle olursa bu meydan yürür, yoksa başka türlü yürümez.

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

Yayım tarihi

MANEVİ MENKIBELER – 74

BAŞKASINA MEDİH OLAN SÖZ SANA ZEMDİR…

Size Mesnevi-i Şerif’den şöyle bir hikaye anlatayım… 

Musa Aleyhisselam, bir gün tek başına dağlarda dolaşırken, uzaktan yoksul ve yanlız bir çoban görüyor. Çoban oturmuş dizüstü, ellerini açmış dua ediyor. Çobanın bu hali Musa’nın çok hoşuna gidiyor, yaklaşıyor çobana. Çobanın duasını duyunca şaşırıyor. 

Çoban Rabbine yalvarıyor, “Kurban olduğum Allah’ım” diyor, “Seni ne kadar severim, bir bilsen. Ne istersen yaparım, yeter ki Sen iste. Sürüdeki en yağlı koyunu kes desen, gözümü kırpmadan keserim Senin için. Koyun kavurması güzeldir. Allah’ım, kuyruk yağını da alır pilavına katarsın, tadına yenmez olur…”

Musa daha da kulak kabartarak çobana yaklaşıyor. 

Çoban duasına devam ediyor: “Yeter ki Sen dile, ayaklarını yıkarım. Kulaklarını temizler, bitlerini ayıklarım. Ne kadar çok severim ben Seni. Sana çok hayranım…”

Musa bunları duyunca öfkeden küplere biniyor, bağıra çağıra kesiyor çobanın duasını. “Sus, seni cahil adam!” diyor, “Ne yaptığını sanırsın? Allah pilav yer mi? Allah’ın ayakları mı var yıkayasın? Böyle dua olur mu? Külliyen günaha giriyorsun. Derhal tövbe et!..” 

Çoban, Musa’dan azarı işitince kulaklarına kadar kızarıyor, utancından yerin dibine giriyor. Bir daha böyle kendi kafasına göre dua etmeyeceğine yemin ediyor, gözyaşları döküyor. 

O gün akşama kadar Musa çobanın yanında durup ona bütün duaları ezberletiyor. Sonra, “Allah benden razı olur, iyi iş yaptım” diye düşünerek yoluna devam ediyor. 

Musa’ya o gece bir nidâ geliyor, Rabbi içinden sesleniyor, “Ey Musa!” diyor, “Sen bugün ne yaptın? Sen ayırmaya mı geldin birleştirmeye mi? O garip çobanı azarladın. Onun bana ne kadar yakın olduğunu anlayamadın. Ağzından çıkan lafı bilmese de, o çoban inancında samimi idi. Kalbi temiz, niyeti halisti. Biz kelimelere bakmayız, niyete bakarız! Kelâmlara bakacak olsak yeryüzünde insan kalmazdı! Biz çobandan razıydık. Başkasına medih olan söz sana zemdir. Ona bal olan sana zehirdir. Sen işittiklerini inkar ve küfür saydın ama bilsen ki bir kabahati varsa bile, ne tatlı kabahattır onun ki…” 

Musa hemen hatasını anlıyor, ertesi gün çobanın yanına gidiyor. Çobanı yine dua ederken buluyor, ama dünkü heyecanından, samimiyetinden eser yok. Öğretildiği gibi yakarmaya gayret gösteriyor, aman yanlış bir laf etmeyeyim diye takılıyor, kekeliyor, terliyor. 

Musa, çobana yaptığından pişman olup sırtını okşuyor ve diyor ki: “Ey dost, ben hatalıyım, ne olur affet. Bildiğin gibi dua et. Allah nazarında böylesi daha kıymetlidir.” 

Allah gönüle bakar; eğer senin gönlünde varsa Hazreti Muhammed, Ehli Beyt, Hazreti Mevlana, temiz bir niyetle gönlünü bağlamışsan ikrar verdiğin yere ve bir an dahi ikrar verdiğin yerin dışına çıkmıyorsan, işte o zaman sen her an ibadette sayılırsın. Temiz bir niyetle yapılan dualar, Allah katında mutlaka suret bulur ve güzellikler zuhura gelir.

Yayım tarihi

MANEVİ MENKIBELER – 45

Allah, insanla görür insanla bilir…

Peygamber Efendimiz Hazreti Muhammed, yalnız kendi cemaatine değil bütün insanlık alemine rahmet olarak gelmiştir, özgürlük va’d etmiştir, huzur vermiştir, kimlik vermiştir. Hepsinin en güzel şekilde yaşamalarını sağlamıştır. 

İnsanlık toplumu, ister İsa Ruhullah’tan ister Musa Kelamullah’tan, ister Davud Aleyhisselam’dan, ister diğer Peygamberlerden haberleri olmadığı için, nefsi arzularına kendilerini bırakmışlar, kendi kimliklerinin dışına çıkmışlar, insanlıktan çok uzak kalmışlar; birbirlerine zarar vermektedirler, birbirlerini incitmektedirler, birbirlerini öldürmektedirler. Bunların hepsi kimliklerinin kıtlıklarından bu hallere düşmüştürler…

Peki bunlar nerden kaynaklanıyor? Her zaman söylüyorum, bilginlerimiz, noksan bilgilerle cemaatlerine bilgi sundukları için, insan toplumunda bu ikilikler, bu kavgalar, bu düşmanlıklar meydana geliyor ve böyle giderse meydana gelmeye de devam edecek…

Şimdi Peygamber dediğimiz zaman, bu ne demektir? Nerden pey veriyor? Allah’tan pey veriyor. Peki Allah nerde ikamet ediyor? Kimliği nedir? Nasıldır? Nicedir? İnsan, neden araştırmıyor? Neden kalkıp efendisine, yahut da mürşidine, bana bunu açıkla, tanıt, diye sormuyor? 

Bir insan sormadıktan sonra, derin bilgilere inmedikten sonra irşad olamaz. Çünkü Allah, ancak insanla bilir, insanla görür…

Vaktiyle bir şeyh, bir müridini çok severmiş, ona daima iltifat eder ve herkesin içinde sevdiğini belli edermiş. Bu durum diğer müridler arasında kıskançlığa sebep olurmuş. Bir gün dayanamayıp şeyhin huzuruna gelmişler ve ona, neden o müridini bu kadar çok sevdiğini sormuşlar. Şeyh, bunun üzerine o çok sevdiği müridi de dahil hepsini biraraya toplamış ve onlara dönüp, “Şimdi sizlerden bir şey yapmanızı isteyeceğim… Her biriniz birer canlı tavuk alacaksınız ve bu gece, Allah’ın görmeyeceği bir yerde onu öldürüp yarın bana getireceksiniz! Sorunuzun cevabını da o zaman sizlere söyleyeceğim” diye buyurmuş. Şeyhin bu emri üzerine hepsi evlerine yollanmışlar ve birer tavuk almışlar. Biri almış tavuğu bodruma inmiş ve orada öldürmüş. Bir diğeri karanlık bir odaya girmiş, orada tavuğun canını almış. Bir ötekisi ise ormana gitmiş, ıssız bir yerde tavuğun canına kıymış. Öbürü dama çıkmış, berisi kuyuya inmiş… ve hepsi karanlık bir yer bulmuş, Allah’ın görmediği bilmediği, tavukları kesmişler. Şeyhin çok sevdiği müridi ise, oraya gitmiş buraya gitmiş, ama Allah’ın onu göremeyeceği hiçbir yer bulamamış ve tavuğu da kesememiş. Ertesi gün hepsi ellerinde ölü tavuklarla şeyhin huzuruna gelmişler. Şeyhin sevdiği mürid ise, tavuğu canlı getirdiği için, arkadaşlarının alaycı bakışlarından utanarak bir kenara çekilip, şeyhini beklemeye koyulmuş. Şeyh geldiğinde, o hariç hepsi kendilerinden çok emin bir halde ölü tavukları şeyhlerine sunmuşlar. 

Şeyh dönüp, sevdiği müridine, “Sen neden kesmedin tavuğu? Bak bütün arkadaşların tavukları kesip getirmişler” diye seslenince, hepsi birden, şimdi şeyh ona kızacak diye sevinmişler. 

Mürid, sessizce, biraz da utanarak yaklaşmış, “Şeyhim” demiş, “siz dediniz ki, tavuğu Allah’ın göremeyeceği bir yerde kesin, fakat ben nereye gittiysem her yerde Allah her yaptığımı görüyordu.” 

Şeyh bu cevap üzerine, “Peki nasıl görüyordu evladım?” diye sorunca, mürid bu defa, “Benim gözlerimden görüyordu şeyhim!” diye cevap vermiş. 

Şeyh bu cevabı duyar duymaz, “Aferin evladım, işte ben de senden bunu beklerdim” demiş ve diğerlerine dönerek, “Şimdi anladınız mı ben onu neden bu kadar seviyorum?” diye buyurmuş.

Allah, dediğimiz zaman, Allah, güneşle, ayla, yıldızlarla dile gelmez. Neyle dile gelir? İnsanla dile gelir. 

Allah, güneşi, ayı, yıldızları, dağları, çimenleri, okyanusları yarattı, hiçbirinden dile gelemedi. En son insanı yarattı, insan gözüyle bu alemde yarattığı bütün varlıkları seyretti ve hepsini isimlendirdi. Kendi ismini de yine insandan aldı. Kendi içinde, onu canlı tutan, ona hayat veren o kudrete ‘Allah’ ismini verdi. 

İnsan, hala Allah’ı kendi dışında aradığı için malesef ikiliklerde gezmektedir. İkiliklerde gezdiği için de hatalara düşmektedir. Kendi dışında saydığı bütün varlıklara zarar vermektedir. Hakikatte ise kendine zarar vermektedir…

Allah’ı kendinde bulan insan kadar mukaddes bir varlık daha yoktur. O, şefkat kaynağıdır, merhamet kaynağıdır… O, kimseye zarar vermez, vermek de istemez. Her varlığa sevgiyle, merhametle, şefkatle çıktığı için de, hiçbir varlık ona zarar veremez… Ona zarar verdiğini zanneden, ne zarar verirse ancak kendine verir.

Hünkar Hacı Veli Bektaş, selam olsun üzerine, bakıyor ki bir arslan bir ceylanı kovalıyor, alıyor ceylanı sol koluna, arslanı da alıyor sağ koluna, ikisini de yanyana oturtuyor, birbirlerine bakıyorlar ama birbirlerine dokunmuyorlar.

Mevlana da buyurur, selam olsun üzerine, “Benim sohbetlerimde bulunan yolcu” der, “beni can kulağıyla dinlerseler, kurt ve koyun gibi birarada otururlar, birbirlerine zarar vermezler.”

Bu kadara kadar, mana büyüklerine her varlık saygı gösterir. Çünkü hepsi Hazreti Muhammed Efendimizin kardeşleridirler, yani hakikatte Allah’ın kardeşleridirler.

İşte Mevlana… “Ey insan” diyor, “ne gördüysen bu alemde senden dışarı değil, ne istersen iste, kendinde iste, çünkü sen her şeysin…”

Yayım tarihi

MANEVİ MENKIBELER – 39

Sormadan hazineme girerler, alırlar giderler…

Bir gün bir adam kalkmış Musa Aleyhisselam’a, “Ya Musa” demiş, “sen Tur-i Sina’da binbir kelam konuşuyorsun Allah ile, bizim de, karı-koca, bir isteğimiz var. Allah’tan ister misin bizim için?”

“Nedir?” diye sormuş Musa.

“Bir evlat istiyoruz.”

Musa gitmiş, görüşmüş etmiş. Cenab-ı Hakk da demiş, “Ona evlat vermeyeceğim, hiç düşünmesin evladı.”

Musa gelmiş söylemiş adama. Adam çok üzülmüş.

Aradan bir iki ay geçmiş. Bir gün bu adamın kapısı çalınmış. Adam karısıyla evde oturuyor. Açmış kapıyı, bakmış kapıda bir adam duruyor, “Kimsin sen?” demiş.

“Ben, Tanrı misafiriyim. Müsaade var mı? Gelebilir miyim biraz dinleneyim?”

“Hay hay…” demiş, almış içeri. Kurmuş sofrayı, ikramda bulunmuş.

Misafir dönüp adama sormuş, “Ağam” demiş, “senin bir ihtiyacın var mı? Allah’tan bir şey ister misin?”

Adam, “Ah kardeş” demiş, “İstedim ama, Allah, Hazreti Musa’yla haber gönderdi, dileğimi vermiyor.”

“Ne istedin?”

“Bir evlat istedim.”

Misafir kalkmış ayağa, gitmiş heybesinden bir elma almış. Nefeslemiş elmayı, vermiş adama, “Bu elmayı yiyin” demiş, “dokuz ay başına bir evlat gelir dünyaya.”

İster misin, dokuz ay başına evlatları gelmiş… Çok sevinmişler. Bir gün almışlar çocuğu, çarşıda gezerlerken Musa’yla karşılaşmışlar. Musa sormuş, “Bu çocuk neyindir senin?”

“Oğlum” demiş adam, “Allah sana dedi, vermeyeceğim, ama bir akşam bir Tanrı misafiri geldi, hal hatır soruştuk, bir iki lokma yemek yedi. Benim derdimi sordu, ben de söyledim. Bana bir elma verdi, yiyin bu elmayı karı-koca, ben size bir evlat verdim, dedi. Hakikaten dokuz ay başına evladımız dünyaya geldi.”

Musa’nın atmış tepesi, doğru Tur-i Sina’ya gitmiş, “Allah’ım” demiş, “sen beni kullara karşı küçük düşürdün. Kalktım senden filan kişiler için bir evlat istedim, sen dönüp dedin, ben vermem onlara evlat! Ben de onlara aynısını söyledim. İyi ama, bir Tanrı misafiri derviş, bu kişilere gitmiş, dertlerini dinlemiş ve onlara bir evlat vermiş. Bu nasıl oluyor?”

İşte Allah’ın cevabı… “Ya Musa, benim öyle kullarım vardır, bana sormadan hazineme girerler, alırlar giderler.”

Musa kalmış. Bakın Musa giremiyor ama giren oluyor.

Yayım tarihi

MANEVİ MENKIBELER – 38

İster istemez verecek…

Hazreti Muhammed’in dışında diğer Peygamberlerden de alıncak şeyler vardır. Misal olarak Hazreti Musa’dan ne alabiliriz?..

Bir gün Musa Kelamullah kalkmış Tur-i Sina’ya gitmiş. Tur-i Sina’da Cenab-ı Hakk’a demiş ki, “Bana izin verir misin Allah’ım, senin kullarını biraz keşfe çıkayım?”

“Buyrun ya Musa” demiş Hakk, “çıkabilirsin.”

Çıkmış Musa, gelmiş bir rençbere, “Allah’ın selamı üzerine olsun” demiş.

O da “Sizin de ya Musa” demiş.

“Ne yapıyorsun?”

“Toprağı işliyorum.”

“Güzel… Ne ekeceksin?”

“Buğday ekeceğim.”

“Olacak mı? Nasıl görüşün?” demiş Musa.

“Allah verirse” demiş rençber, “olacak.”

Musa sevinmiş. Neden? Çünkü Allah’a sığınarak cevap verdi.

Kalkmış yürümeye devam etmiş. Bir rençber daha görmüş karşısında. Ona da selam vermiş. Ona da sormuş, “Ne yapıyorsun?”

“Toprağı işliyorum.”

“Ne ekeceksin?”

“Buğday.”

“Olacak mı?”

“İster istemez olacak” demiş rençber.

Bakın şimdi… Musa duraklamış, sormuş, “Ya Allah vermezse?”

“İster istemez verecek!”

Musa Kelamullah böyle bir kişiyle karşılaşmadığı için, bırakmış başkasını gezmeye, doğru Tur-i Sina’ya gelmiş, çıkmış Hakk’ın huzuruna. “Allah’ım” demiş, “senden izin istedim kullarını gezmeye. İki kulunu gezdim, ikisinin de işlerini keşfettim. Sordum ilkine, ne ekeceksin tarlanda, dedi buğday ekeceğim. Olacak mı? diye sordum, dedi ki Allah verirse, sana sığındı. Bu cevap benim hoşuma gitti, sana sığındığı için. İnşallah Allah verir… Sonra daha ileriye gittim, yine bir rençbere rastladım. O da toprağını işlemiş, ona da sordum, ne ekeceksin, dedi buğday. Olacak mı? diye sordum, bana celali cevap verdi, ister istemez olacak dedi. Durakladım, rençberin cemaline baktım, sordum ya Allah vermezse, dedi ister istemez verecek… Onlardan ayrıldım, senin huzuruna geldim.”

Cenab-ı Hakk Musa’ya sormuş, “Ya Musa ilk ziyaret ettiğin rençberin tarlasına baktın mı, nasıl işlemiş?”

“Baktım” demiş, “dörtte üçünü güzel işlemiş, ama toprağın dörtte birinde topaklar vardı.”

“Ya Musa” demiş Hakk, “ona istersem veririm, istemezsem vermem.” Sonra yine sormuş, “Pekala” demiş, “beni mecbur kılan, ister istemez verecek diyen rençber toprağını nasıl işlemiş, baktın mı?”

“Baktım” demiş Musa, “toprağı o kadar güzel işlemiş ki, sanki toprağı kahve haline getirmiş.”

“Ah Musa” demiş Hakk, “ben o kişiye vermezsem, dünyadan adaletim kalkar, mecburum vereyim.”

Bakın ne diyor, dünyadan benim adaletim kalkar diyor, mecburum vereyim…

Onun için her kişi, yaptığı işin hakkını verirse hiç gam yemesin, Allah karşılığını verir. Ama baştan savma iş yaptı mı, e Allah da onu başından savar… Yani hiçbir şeyi mecbur ettiremezsin.