Etiket: Yunus Emre

🌹“Senin aşkınla âlemin Erganun’u olmuşum. Senin mızrabınla her hâlimi açığa vurdum… Şimdi kılığım bir saza döndü. Hangi perdeme dokunsan oradan inliyorum.”

Rûhun rengi yoktur. Fakat renkli camlardan görünen ışık, renklenir.

Tanrı, kendi zâtında suretsizdir. Fakat kâinatta ve Âyân-ı Sabite’de dilediği surette görünür.

Tanrı’nın âlemi yaratması, birçok değişik suretlerde Hakîkat-i Mutlak nûrunun görünmesidir. Varlığı kendinden olan Hâlik’in aynasıdır.

Bütün varlıklar o bahçeden otlarlar. İster burak olsun, ister cinsi güzel atlar, ister eşek…

Fakat kör at, körce otlar da onun için red ve inkârdadır.

Yeryüzünde ne varsa hepsi fânîdir, ancak ululuk ve kerem sahibi Rabbin cemâli bâkîdir.

Çünkü her şeyin asıl hakîkati, ezelî ve ebedî varlığı kendinden ve daima var olan görünüşleri ise, göklerin ve yerin nûru olan Allah’ın nûrunun gösteriş gölgesidir.

Hakk, Kur’ân’da, kâinatta görünen maddîyata ve rûhlar, gaybî suretler gibi görünmeyen mânevîyata and içmektedir. Bu ilâhî bir işaret ve nüktedir. Her şey hadd-i zâtında kutsal, her şey aslında temizdir, mübarek ve güzeldir. Çünkü her biri Hakk’ın esmâ ve sıfatlarına, sanat ve kudretine aynadır. Hepsi de Allah’ın nûruyla görünmüştür. Bunların bir kısmında çirkinlik, kötülük, sapıklık varsa, hepsi de görünüştedir. Surî, arizîdir; hakîkatte değildir.

İnsan, kendindeki iğreti benlik perdesini, eşya ve esmâ gölgesini, gözünün önünden kaldırıncadır ki, mânânın yüzü, müsemmânın nûru görünür.

Rabb-ül âleminin mânâlar denizi olan dinin Şeyhi: “Mânâ yok mu? İşte O, Allah’tır” dedi.

Ey Allah’ım! Yüz binlerce tuzak ve yem var; bizler de aç kuşlar gibiyiz. Her birimiz birer doğan olsak da, her an yeni bir tuzağa tutuluyoruz.

Sen bizi her zaman tuzaktan kurtarıyorsun. Ey ganî ve müstağnî olan Allah’ım! Biz yine bir tuzağa doğru gidiyoruz.

Ama her adımda binlerce tuzak olsa, sen bizimle oldukça hiç gam yok! Biz çenk gibiyiz, sen mızrap vurmaktasın; inleme bizden değil, senden!

Biz ney gibiyiz, bizdeki nağme senden. Biz dağ gibiyiz, bizdeki sadâ senden.

Kazanıp kaybetme de olan satranç gibiyiz; ey huyları güzel! Bizim kazanıp kaybetmemiz sendendir.

Biz yokuz. Varlıklarımızı, fânî suretle gösteren, vücûd-ı mutlak olan sensin.

Biz arslanlarız; ama bayrak üstüne resmedilmiş arslanlar! Onların zaman zaman hareketleri, hamleleri rüzgârdandır.

Hareketimiz de varlığımız da senin vergindir. Varlığımız senin îcadındır.

İn’âm ve ihsân lezzetini bizden esirgeme!

Bize, bizim işlerimize bakma; kendi ikrâmına, kendi cömertliğine bak!

Sen bize bu isteği, biz istemeksizin verdin; hadsiz, hesapsız ihsânlarda bulundun.

Ezelde bağışladığın şu irfân damlasını, denizlerine ulaştır.

Ey yardım dileyenlerin yardımcısı, bize hidâyet ver. Bilgilerle zenginlikle övünmeye imkân yok.

Kerem ederek hidâyet ettiğin kalbi azdırma; takdîr ettiğin kötülükleri bizden defet.

Kötü kazaları üstümüzden esirge; bizi sana razı olan kardeşlerden ayırma!

Senin ayrılığından daha acı bir şey yok; sana sığınmazsak, sen esirgemezsen işimiz gücümüz ancak kargaşalıktır.

Allah’ım, gözlerimiz sarhoş bir hâle geldi. Yüklerimiz sırtımızı ağırlaştırdı, büktü. Sen bizi affet!

Ey gizli olan Allah’ım! O âleme de doldun, bu âleme de. Doğu nûrunun üstüne de yüceldin, batı nûrunun üstüne de.

Ey zâtı gizli, ihsânı açık Allah’ım! Sen su gibisin, biz ise değirmen taşı. Sen yel gibisin, biz toz. Yeli gizlersin; tozu ise meydandadır.

Sen can gibisin, biz de el ve ayağa benzeriz. Elin hareketi de can vasıtasıyladır.

Sen akıl gibisin, biz şu dile benzeriz. Bu dil, şu anlatışı akıldan alır, akıldan beller.

Rabb’imiz, biz nefsimize zulmettik, bir hatada bulunduk. Ey merhameti bol Allah’ım, bize acı!

Ey suçluların feryadına yetişen! Ayrılık acısını erkeklerden de uzaklaştır, kadınlardan da.

Senin vuslatını umarak ölmek hoştur; fakat ayrılığının acısı yok mu, ateşin de üstündedir o.

(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

🌹“Ben ölürsem siz beni geri getirin, ölü bedenimi sevgilime teslîm edin! Eğer o solmuş dudaklarıma bir öpücük kondurur, ben de hemen dirilirsem buna hayret etmeyin!”

Söylemiyeyim, demiştim. Fakat söyliyeceğim. Ben nerede, sözünde durmak nerede?.. Yeryüzü baştan başa tövbe bitirse, onun hepsini aşk bir anda ot gibi biçer gider… O sebepten ki, tövbe hûrî gibidir; aşk ise kükremiş deniz gibidir, dağ gibi yükselen coşkun dalgaları durdurulmaz.

Allah, her derdin yanısıra bir ilacını vermiştir. Aşk derdi de eskidir ama ilaçsız kaldı…

Eğer aşk derdinin devâsı varsa, bu devâ senindir ve senden olur. Zîrâ on kat damı olan semâyı saman ve çöplere kim kapayabilir?

Her kimin rûhu, Allah’a karşı, “Yokluk iftihârımdır.” nevbetini çalarsa o kimse tâca, tahta, gösterişe ne diye iltifat etsin?..

Hakîkatlerin bağı ve çimenliği cihanı tutmuşken, neden birkaç panzehir otu arasında otlar dururlar? Neden?

Bugün ben âşıklar terzisinin dükkânına gidiyorum ki, bin arşın sevdâdan bana bir esvap yapsın. O, istediğim gibi bol bol keser ve yakışıklı esvap diker. Öyle bir esvap diker ki, seni Azrâ, o esvapta görünce beğenir; sen bir iken seni onunla çift eder. O tek güzelle seni öyle birleştirip diker, öyle uzlaştırır ki, bütün ömrünce gönlünü ona verirsin. Ondaki o ne ibrişimdir, o ne sağlam bir sanat inceliğidir, o ne parlak eldir!..

Sen gönlünü bütün bütün ona verince, mekânsızlık ve birlik makâmından ininiz; emrinin, eşi görülmemiş makas yarasının yarığı kavuşur ve sağlaşır…

Ben onun parça parça şeyleri biraraya toplaması sanatına hayran oldum. Çılgın bir âşıkın renkten renge değişen hatırı gibi, yok ve var ederek ayrı ayrı şeyleri birleştirmesine, düzeltmesine derin hayranlığım vardır…

Gönül topraktan yapılmış bir yazar bozar tahtasıdır; o da gönül mühendisidir. Eşyanın hakîkat rakamlarını, resimlerini onda ne güzel gösteriyor…

Gönül tahtasında seni, sayılar gibi, bir başkasına çarparcasına o Mimar kendine çarpsa, ne çıkar?.. İşte çarpmanın hasılını gördün ya; şimdi gel kıymeti de gör: bir damlayı o, denize nasıl akıttı ve deniz yaptı!.. Bütün birbirine zıt olanları biraraya toplamakla ve uzlaştırmakla karşıladı… 

Sükût et; bu eşsiz şaşılacak kudretlerden fikrin parmağı ağzında kaldı!.. Ben, binlerce geniş kırba, binlerce geniş karın isterim. Zîrâ âb-ı hayat lezzetlidir ve ben susuzum, kana kana su istiyorum…

Gönlünü kaptıran âşıktan ne diye vefâ istiyorsun? Gönül gidince vefâ da arkasından gitti… Dün gece, yalvarış zamanında, canların tarafsızlık yönünden gelen iniltileri ve feryâdı beni uykudan uyandırdı…

Ben yüzlerce çomak arasında kalmış bir top gibiyim. Öyle bir top ki, meydandan ve dağdan bir taştan öbür taşa zıplar, yuvarlanır. Yuvarlanır, ama Şâhın niyeti nerede, topun niyeti nerede? Yârin boyu nerede, Sâlâ haykırışı nerede?…

Ben sana olan şevkimin taşmasından deniz gibi coştum. Ey her şeyi bilen Şâh! Ey konuşan inci! Sen söyle…

(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

“Ey gönül! Sen güzelsin, o Hüsrev’in yüzünden büsbütün güzelleş, eğer hoş bir Hüsrev isen, o güzel Şirin’in Hüsrev’i isen gerçek aşka düş de Ferhat ol!”🌹

Kerem ile Aslı’ya bak, Ferhat ile Şirin’e bak.

O zamanlarda, Ferhat ile Şirin aynı sarayda yaşamaktaydı. Ferhat da sarayda hizmetli olarak çalışmaktaydı. Bir gün aşk çıkageldi ve Ferhat’la Şirin’i âşık etti. Bunun üzerine Ferhat babasından padişahın huzûruna çıkıp Şirin’i ondan istemesini rica etti. Padişah, Ferhat’ı kızına lâyık bulmadı, ama istemedi gönüller kırılsın, işi zora koşmak için;

“Şu dağı delip su çıkarırsan, Şirin’i sana veririm” dedi.

Ferhat aşkı uğruna, gece gün dağı delmeye başladı. En sonunda su fışkırdı. Su, Ferhat’ı altına alıp boğdu. Şirin, Ferhat’ın onun uğruna rûhunu verdiğini öğrenince, o da hançerini çıkarıp kalbine sapladı.

İşte aşk neler yaptırıyor.

Bu yoldaki Dedeler, biri Mevlevî canı olmak için geldiği zaman, “Hiç âşık oldun mu?” diye sorarlarmış. Eğer, “Olmadım” derse, “Ben seni nasıl derviş alacağım? Sana aşktan sevgiden nasıl söz edeceğim? Git bir şeyi sev, öyle gel” derlermiş.

“Birisinin destanı, aşk hikâyesi beni coşturdu, bana el çırptırdı. Beni canımdan etti, beni utanmaz, göremez, düşünemez bir hâlde yollara düşürdü. Hâsılı onun gönlü, benim gönlümü evirdi, çevirdi, istediği hâle, istediği şekle soktu.”🌹

Bir gün Abbasî Padişahı Harun-u Raşid, kendi soyundan olan Mecnûn’u aşk yüzünden düştüğü hâllerden kurtarmak için bir çare düşündü ve Mecnûn’u saraya çağırttı. Aynı zamanda Leylâ’yı da saraya getirtti ve bir odada bekletti.

Padişah Mecnûn’a sordu;

“Yâ Kays (Efendi), nedir senin bu hâlin? Şimdi sana bir sürü güzel kızlar göstereceğim, onlardan birini seç ve evlen, Leylâ’dan da vazgeç.”

Birbirinden güzel kızlar Mecnûn’a sunuldu. Mecnûn hepsini gözden geçirdikten sonra, çekildi kenara ve eğdi başını önüne;

“Ben yine Leylâ’mı isterim” dedi sessizce iç geçirerek.

Harun-u Raşid bu cevap karşısında şaşırdı kaldı. Hizmetlilerine seslendi ve;

“Getirin Leylâ’yı buraya” diye emir buyurdu.

Biraz sonra içeri kara kuru, pek de güzel olmayan, hattâ bir kömür sopasını andıran Leylâ girdi.

Padişah hayretle sordu;

“Yâ Mecnûn” dedi, “sen bunun neresine âşık oldun?”

Mecnûn kaldırdı başını, padişahın gözlerinin içine baktı ve dedi ki;

“Şevketli padişahım, sen senin gözlerinle göremezsin Leylâ’nın güzelliğini. Eğer ki benim gözlerimle bakabilsen, görürsün Leylâ’nın gerçek yüzünü. Âşık olursun da o zaman hak verirsin bana.”

Mecnûn, Leylâ’nın aşkına dalmış ve bu hâle gelmiş. Başkalarında da göz vardı, yüz vardı, dudak vardı, burun vardı; onda ne görmüştü de bu hâle gelmişti?

Güzellik gözdedir, nesnede değil.. Bir şeyi güzel gösteren istektir, aşktır. İsteksiz bakışa güzel de çirkin görünür. Bu yüzden Leylâ’yı sen başka görürsün Mecnûn başka görür. O hâlde güzele kendi aşksız gözünle bakmayı bırak, Mecnûn’un tutuşmuş gözleriyle bak.

(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…

“Güzelim aşkın, kan dökmeye kasdetti mi, canım, beden kafesinden uçar gider… Şekerlere benzeyen dudaklarını öpme suçunu işlemeye imkân bulan, bu günâha girmezse kâfir olur.”🌹

Dün gece gönül sırrını; taş yürekli, lâl dudaklı, kâfirliğe bile iman bağışlayan, küfrün bile imanını arttıran bir dilberin yüzünde gördüm.

Böyle bir sevgilinin yanında kim kalkar da candan, gönülden bahseder? Böyle gümüş bedenli bir güzelin huzûrunda kim altından, gümüşten söz açar?

Aşkın ağzı olsaydı bütün dünya bir lokma olurdu. Aşkın kapısı olsaydı padişahların canları o kapıda bekçilik ederdi.

Ben de duyardım, gönül gönül derlerdi; şimdi başıma geldi de anladım, ey güzelliğine karşı gönlün de, canın da utanıp kaldığı güzel; ey aşkıyla Düldül’ün bile bir eşek gibi çamura saplanıp kaldığı dilber.

Ey can, gel de inciler topla. Ey gönül, gel de güzelliği seyret. Aman bu afetten, bu belâdan ey Müslümanlar.

Beden nedir ki onun gam süvârilerinin ayakları altına serilsin? Baş nedir ki öyle bir padişahın huzûrunda yerlere kapansın?

İşte bak sevgilimin vuslat demi gibi tatlı, onun lâl dudakları gibi şirin, güzel ilkbahar gelip çattı; artık âlem yeşerecek, yemyeşil olacak.

Yüzü her an bana, benim gibi güzel yüzlü bir sevgilin var mı diyor. Gönlüm her an ona, benim gibi bir kulun var mı diyor.

Dostlar, bahar geldi, kalkın, gül bahçesine gidelim; fakat benim baharım sensin, başka bir şeye bakmam ben.

Çiçeklerin, meyvelerin edâları var, şiveleri var; biz de senin gül bahçesine benzeyen yüzünde açmış bir nilüferiz sanki.

Bülbül, çalgıcı gibi tef çalmada, ağaçların yaprakları el çırpmada. Her gonca, benim gibi hoş, benim gibi güzel, benim gibi terütaze bir gonca var mı demede.

Bahçe bezensin, kuş kanatlansın, uçsun diye o merhametli, o yemyeşil ilkbahar salına salına, eteğini sürüye sürüye gelip çattı.

Halk hayran olsun, yüzünü göremeyen körün, sözünü duymayan sağırın inadına sevgilimiz canımıza can kesilsin diye ilkbahar geldi.

Bir yerde padişah O olursa bütün padişahlar kul olurlar; bir yerde sevgili O olursa her gönül âşık otu kesilir.

Sevgilimin hayali, gönülde salına salına yürümede, sonsuz yüceliğe sahip, güzel mi güzel bir ay, lütuf ve ihsân sahibi, debdebeli bir padişah sanki.

(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)

Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…