Allah, kendini insanda yarattı. Niçin perde arkasında, niçin bizi bu kadar uğraştırıyor?
Allah, kimseyi zorlamıyor. Kişi nefsinde yaşadığı, nefsinin isteklerinden vazgeçemediği için hakikatlere ulaşamıyor.
Allah, insanlara perde koymadı. İnsanlardaki o perdeler kendi egolarıdır. Burada bir ilahi var… Hakk’ın huzurunda mevtalar gibi teslim olacak, zerre kadar canlılık göstermeyeceksin. Onu gösterdiğin zaman ona perde diyorsun, O sana perde olmuyor. O, apaçık yüzünü gösterdi. Hazreti Muhammed’den, Hazreti Mevlana’dan, bütün Peygamber ve Velilerden işleyen bütün o güzellikler içlerindeki Allah’tı. Onlardaki o yüz, o beden örtüydü. Hakk’ın güzelliklerinin çoğuna ve hakikatine varan Hazreti Muhammed’dir. O, kavminden en çok cefa çeken Peygamber olmasına rağmen onların cezalandırılması için Allah’a münacatta bulunmayıp, hep sabır gösterdi. Taif halkı Hazreti Muhammed’i taşladı, O da onlara Allah’tan hidayet isteyerek, “Onların kalplerine hidayet ver, benim kim olduğumu anlasınlar, ben onları yok etmek için gelmedim” dedi.
Misal verelim; ateşe ateşle gidersen daha fazla parlar, her iki tarafa da zarar verir, ama suyla gidersen söndürürsün, ateş sana yansımaz. İşte Hazreti Muhammed bu sıfatı taşıdı.
Önemli olan insan sevgisidir, gönlüdür, teferruat değil. İster Muhammediye’de, ister İseviye’de, ister Museviye’de teferruatta bulunan fakat gönlü, aklı başka yerde olan kişiye nasıl dindar denilebilir ki, ama gönül o yolun sahibinde ise mesele yok.
Allah, güler yüzde, tatlı dilde, merhamet ve şefkat bulunan yerdedir. Hakk, yüzünü bütün insanları bir görüp hiç ayrım yapmayarak sevgisini sunandan gösterir.
Peygamberler ve Evliyalar, her zaman hem dış hem iç temizliği istemiştir. Kişinin ne içi, ne dışı temiz değilse, din sahibine nasıl kavuşacak? Hazreti Muhammed’in güzelliklerine kavuşmak için onları incelememiz lazım. Onun konuşma tarzını, yaşayışını, insan toplumuna bakışını inceleyip onun gibi olmaya çalışırsak, yavaş yavaş perdeler kalkar.
Allah, yüzünü açık tutmuştur. İnsan nefsinde yaşadığı için, Allah’a varamıyor…