Etiket: Ali Keremullahu Veche

Âleme sevgi ilmini Kur’ân vasıtasıyla açıklayan yüce Muhammed, yine sevgisinden dolayıdır ki, Kur’ân konusunda bizlere yol gösterir: “Bilin ki Kur’ân’ın bir dış yüzü var, fakat onun bir de iç yüzü var. Hattâ o iç yüzün bir başka anlamı, onun da daha derin bir iç anlamı daha var” diyerek bizlere Kur’ân’ın gerçek mânâsına inmemiz için yol gösterir.

Hazreti Mevlâna, Hazreti Muhammed için şöyle buyurur: “Senin nurun olmadıkça aydın gün bile gecedir… Sana sığınmadıkça arslan bile tavşan kesilir! 

Ey Mustafa, bu nur denizinde bizlere kaptanlık et… Akıllılara bir yol gösterici lâzım… hele yol, deniz yolu olursa!

Sen, vaktin Hızır’ısın, her geminin imdâdına yetişen sensin… Bu topluluğun önünde gökyüzündeki ışık gibisin, güneşe benziyorsun. Kınayanlar, senin dolunayın önündeki köpeklere benzerler. Dolunay, gökyüzünde geceleri yürür… köpeklerin sesi yüzünden yürüyüşünü bırakmaz. Sen şifâsın. Ey şifâ, hastayı terketme… Körlere yardım et. Bu kararsız dünyadaki körleri katar katar doğru yola ulaştır.

Doğru yolu gösterenin işi budur; sen de doğru yolu gösterensin… âhir zamanın yasına, neşesin sen!

Ey benim en ulu Peygamberim, sen vaktin İsrâfil’isin; kim kıyâmet nerde derse a güzelim, kendini göster, işte kıyâmet benim, de! Bu kıyâmetten yüzlerce âlem kopmada!..

Hazreti Muhammed’in ilmi sevgi ilmiydi. Tanrı yolunun, Tanrı durağının bilgisini ancak gönül sahibi bilir…”

Şiir:

“Yâ Muhammed sevgilim! 

Sen kırmızı gülsün, sen beyaz yaseminsin. 

Gülün gönlünde oturur etrafa gülersin. 

Kimdir ki senin buyruğuna kul köle olmaz. 

Kim senin yüzünü görüp de sarhoş olmaz. 

Bir muhabbet göster ki, 

İşte odur Muhammed Mustafa. 

Bir neşe göster, neşe göster, 

İşte odur Muhammed Mustafa. 

Nerde bir lâ’l dudak senin madeninden değil, 

Nerde bir güzel ki senin nurundan değil, 

Nerde bir ulu kişi senin yoksulun değil, 

Nerde bir pürüzsüz aşk senin aşkın değil, 

Yâ Muhammed Mustafa! 

İki cihan serveri yâ Muhammed!..

Ah güzel yârim, sende yanıyorum. 

Yâ Muhammed! Sende yanıyorum…

Senden başka bir yol yoktur koşulacak, 

Cihanda senden başka şâh da yoktur, 

Senin gibi parlayan bir ay yoktur, 

Yâ Hazreti Muhammed! 

Her şey fanîdir cihan durdukça, 

Bakî olan sensin yâ Hazreti Muhammed!..”

Hazreti Mevlâna, Hazreti Muhammed’in yüz çevirdiği her yerde Allah’ın cemâlini gördüğünü buyurur. Bunun nedenini şöyle açıklar: “Kimin canı, heveslerden arınmışsa derhâl tertemiz Tanrı dergâhını görür. Muhammed, bu ateşten, bu dumandan temizlendiğinden nereye yüz çevirse orada Allah’ın cemâlini gördü.”

Hazreti Muhammed okula gitmemişti, dersler ve çeşitli ilimler okumamıştı. Hazreti Mevlâna der ki: “Hazreti Ahmed’in gönlü Tanrı tarafından açılmış, nurlanmıştı. Onda kıyısı, sonu olmayan bir süt kaynağı vardı. O niçin tulumda süt arasın? Onun denize bir yolu vardı, kuyudan su çekmeye neden çalışsın? Kendinde olan bir şeyi, dışarda niçin arasın?”

Bütün insanlık âlemine hürlük yolunu göstermek için gelmiş olan Hazreti Muhammed, bu görevi kendisinden başka yapacak tek bir kişi olarak Hazreti Ali’yi göstermişti. Kendisine ve Ali’ye “Mevlâ” adının söylenmesini istedi. Mevlâ’nın mânâsı; bizleri azâd eden ve başkalarına kulluktan kurtaran kişidir. 

Hazreti Muhammed buyurur ki: “Ben kimin Mevlâ’sı ve dostu isem, Ali de onun Mevlâ’sıdır.”

İnsanlık âlemine hakîkatini bildirmeye ve insana kimliğini müjdelemeye gelen Hazreti Mustafa’nın ilmi sevgi ilmiydi. “Müminler kardeştir” nasihatiyle Medine’de birbirine düşman iki kabîleyi birbirine kardeş etmişti. Âdeta birbirlerinin kanına susamış olan bu iki kabîle, Mustafa’nın yol göstermesiyle kinlerini bırakmışlar, saflık nurlarıyla dolmuşlardı.

Bu eski düşmanlar, bağdaki üzümler gibi kardeş olmuşlardı. Hattâ kardeşliği de bırakıp tek bir ten oldular. Üzümlerin suretleri ayrı gibi görünür, fakat sıktın mı hepsi tek bir üzüm suyu olur, aynı tadı verir.

Beyit:

“Pak ve temiz aşk, Muhammed’le eşti. Tanrı aşk yüzünden O’na, ‘Sen olmasaydın, âlemleri yaratmazdım’ dedi. Çünkü O, aşkta tekti. Onun için Tanrı, O’nu peygamberler arasından seçti.”

Âriflerin gönüllerine neşe veren ve sevindiren Mesnevî-i Şerîf’te Hazreti Mevlâna’nın dilinden Hazreti Muhammed konuşur. Anlattığı hakîkat, kendi hakîkatidir. Hazreti Mevlâna, Hazreti Muhammed için şöyle buyurur:

“Hazreti Ahmed’in bedeni ve bedene ait sıfatları şu an Medine toprakları altında uyumakta fakat onun doğruluk makâmındaki o ulu huyu ve bâkî olan ruhu apaydın bir güneş gibidir! O bâkî ruh hiç değişmez, hiç başka bir hâle gelmez. O uykuya ihtiyacı olmayan bir arslandır, fakat kendini öylece uyur gösterir… Hayvanî duyguyla bakanlar, sahiden uyuyor, hatta ölmüş sanırlar!

Ay, baştanbaşa eldir, avuçtur, vericidir, nurlar saçar. Ayın eli, avucu yoksa ne zararı var ki? Varsın olmasın! Mustafa, Cebrâil’i görmek istemiş, ‘Ey dost suretin nasıl?’ diye sormuştu. Cebrâil dedi ki: ‘Bu bedenin tâkâti yoktur.’ Peygamber görmeyi istedi, ‘Görün bakayım da bu beden ve bedene ait duygular ne kadar zayıf, bedenim bunu anlasın.’

Peygamber ısrar edince, Cebrâil birazcık göründü… Fakat öyle heybetliydi ki dağ bile görse paramparça olurdu. Mustafa, onu görünce heybetinden kendinden geçti. Cebrâil, Mustafa’yı kucakladı, bağrına bastı. Hazreti Ahmed sonsuz bir denizdi, Cebrâil’e baktı da ancak bir köpük gibi olan bedeni yaralandı.

Hazreti Ahmed, eğer o ulu ve yüce kanadını açarsa Cebrâil, ebedî olarak kendisinden geçip gider! Hazreti Muhammed, Miraç’ta Cebrâil’e, ‘Hadi, benimle gel’ dediğinde, Cebrâil, ‘A benim güzel nurlu arkadaşım. Burdan ileri geçersem ben yanarım’ dedi.

O öyle bir kişiydi ki, Miraç’ta yedi göğün hazinesine karşı hem gözünü yumdu, hem gönlünü kapadı. Hazreti Ahmed’i görmek için yedi kat gök uçtan uca hurîlerle, meleklerle dolmuştur. Hepsi kendilerini, O’nun için bezemişti, fakat O’nda sevgiliye aşktan, sevgiliye meyil ve muhabbetten başka bir heves yoktu. O, Tanrı ululuğuyla öyle dolmuştur ki, bu dereceye Tanrı ehli bile yol bulamaz.”