“Ne mutlu o kimseye ki, acı söz karşısında hiddetlenmez”
Hazreti Muhammed Efendimiz, Hazreti Ali’ye bir isim verdi, Ali Ebu Turab. Yani toprağın babası. Bu ne demektir? Daima tevazu halde yaşamak, herkese hoşgörüyle çıkmak demektir.
Toprağa ne kadar pislik atsalar da ne kadar zehirler atsalar da, toprak, buna rağmen, atılan o zehirlerin hiçbirini dışarı çıkarmaz; bir bakarsın laleler, güller, türlü türlü çiçekler, çimenler meydana çıkarır.
Ne diyor İmam Ali Efendimiz, selam olsun üzerine, “Öfke padişahlara padişahlık yapmıştır, onları altına almıştır. Benim ise öfke ve hiddet ayaklarımın altındadır, zerre kadar bana etki edemez.”
Şimdi Hazreti Ali Efendimiz, Hazreti Muhammed’in huylarıyla huylanmış, Allah ile Allahlaşmış. Onlar bu kainat üzerinde ne kadar varlık varsa hepsinin huylarını bilirler, hallerini bilirler. Fakat insanların çoğu onların bu güzel hallerini bilmedikleri için, onların hakikatlerinden uzak oldukları için, hemen hemen hepsinde öfke var, hiddet var, kavga var.
İmam Ali Efendimizin bir sözü daha vardır der ki: “Bir insan öfkeye, hiddete teslim olmuş ise, o kişide İblis varlığını göstermiş demektir. İman ondan uzaklaşmıştır.”
İnsanlık vasıfları sevgi, hoşgörü ve merhamettir; öfke ve hiddet ise ancak hayvanlık vasfıdır.
Nitekim, Kur’an-ı Kerim’de, “Onlar bollukta ve darlıkta Allah yolunda harcayanlar, öfkelerini yenenler, insanları affedenlerdir. Allah iyilik edenleri sever” (Ali İmran, 134) diye buyrulur.
Hüdavendigar Mevlanamız da bir seslenişinde şöyle der:
“Şefkati merhamette güneş gibi ol,
Başkalarının kusurunu örtmekte gece gibi ol,
Cömertlikte akarsu gibi ol,
Hiddeti asabiyette ölü gibi ol,
Tevazu ve alçak gönüllülükte toprak gibi ol,
Ya olduğun gibi görün ya göründüğün gibi ol…”
Herşey sevgiye, aşka, imana, kendini sevdiğin yere perçinlemeye dayanıyor. Bunları yapabildin mi, sende Hakk’ın güzellikleri meydana tecelli etmeye başlar.
Kendini bil ey insan, bin sır ile Tanrı yüklemiş seni,
Sen aynasın, O’dur güzelliğin sultanı ey insan.
Alemde ne varsa sendedir her an için,
Sen sende ara kendini, kendini tanı ey insan.
Tüm sende olan sırlar açıklansa eğer,
Gül bahçesi olurdu gök ile yer, ey insan.
İnsandan silinsin şu kibir, gör o zaman,
Her Firavun sanki Musa Peygamber ey insan.
Dünyada ilk ve son varlıksın ey insan,
Allah katında tek varlıksın, Halife-i Hak’sın ey insan!
Yerin göğün tek varlığı, kainatın nurusun ey insan,
Alemler sende zuhur oldu, sen Hak’sın ey insan…