🌹“Sende bir güzellik var ki, büyüsü cihanı sarmıştır. Seni kıskanan hayırsız kıskanç o güzelliği nasıl anlayabilir. Yanağının kırmızılığı ateşinden yahut kuruluğundan değil, belki uğrunda ölen âşıkların kanlarının rengidir.”
Gidelim, deniz kıyısında bir ev tutalım. Çünkü deniz cömerttir, inciler verir. Bil ki, canla sohbet, kişiyi canla renk yapar. Tıpkı gökle sohbetten yıldızlar güzelleştiği gibi…
Meselâ elin vücuduna yapışıkken birçok hüneri vardır; fakat cisimden ayrılınca denizden ayrı düşmüştür. Ten canla sohbette oldukça güzeldir, güzel işler yapar. Ya can gibi (Azrâ) sevgili olursa, zavallı ten ne olmaz?… Ama elsiz olsan, senin hünerin nerede kalır?… Çünkü o zaman buluşma zamanı değil, ayrılık zamanıdır.
Allah Allah… Haydi yârin nazını çek, sakın bıkma. Yârin nazı binlerce helvadan tatlıdır. Ayrılığı görmedin, Allah sana göstermesin…
Bu bir duadır ki, bundan güzel hiçbir dua olmaz.
Bizim cüzî olan rûhumuz, küllî olan rûhtan ayrılınca:
“İhbitu!” (Aşağı ininiz!) emriyle öyle bir yüksekten indi ki, kesik el gibi işinden kaldı, kediye azık oldu. Bu ne büyük bir belânın delilidir… O kedinin elinden nice arslanların pençesi faydasız kaldı. Çünkü kedi onu içten gizli gizli çekiyor. Ne yaparsın, hüküm böyle!
Eğer o elin bir damarı oynuyorsa kavuşmak ümidi vardır; vücudun binlerce cüzü, o elin kavuşma devletine ermiştir.
Hoş huylu şehriyârın bu kudretine şaşma. Gök parça parça el gibi iken, onun avucunda bir parça oldu.
Evet, ey şehriyâr! Sen cihanın şâhısın, parçaları birleştiren bir üstâdsın. Bizim parça parça olan vücudumuzun her cüzüne bak, acı; çengimizi kırdın, düzelt, sağlaştır ve kendi tarafına doğru çek. Elest zevkinden çadır kuruver ve “Evet, sen Rabbimizsin!” sözümüzü de kabul ediver.
Şimdi de, “Evet, sen Rabbimizsin!” diyoruz ama o ilk “Evet!” diyişimizdeki duygu, o tad nerede… Zîrâ o, rûhun nârâsıydı bu ise dağdan sadâdır…
Ey şehriyâr! Benim ney’imi kırdın, kırığı sarıp düzelt ve ney’imizin bu yalvarışını, rûhun o nârâsındaki seslerle bir gör, ta ki, bizim neypâremiz, yüzlerce taze rûhun sesini versin ve ben üflediğim zaman, o ses versin ki, ben de hoş edâlı olayım.
(Not: Bu yazılar; Hazreti Mevlâna’mızın Mesnevî’sinden ve Dîvân-ı Kebîr’inden, Hazreti Şems’imizin Makâlat’ından, Hazreti Sultan Veled Efendi’mizin İbtidânâme’sinden, Mithat Baharî Beytur Hazretleri’nin eserlerinden, İbrahim Şahidî’nin Gülşen-i Tevhid’inden, Yunus Emre’mizin Dîvân’ından ve Hasan Dede’mizin şiir ve sohbetlerinden alıntılar yapılarak derlenmiştir; mânevî aşkın mestliğini gönüllerimize bir nebze olsun yansıtabilmesi temennisiyle…)
Kâinatın nûru Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, yüce Pîrimiz Hüdâvendigâr Mevlâna’mızın, Pîrân Efendilerimizin selâmları, feyizleri ve güzel keremleri, bizleri sevenlerin ve bizleri izleyenlerin üzerine olsun. Allah, sizleri hep güzel günlerde yaşatsın. Sevgiler, Allah’a emânet olun. Huu…