“Allah adına yeminim olsun ki, seni unutamam ya Resulallah, ve seni zorda ve rahatlıkta anacağım.”
İşte size iman… Hazreti Peygamber Efendimize iman etmiş, onda görmüş Allah’ın nurunu; zorda da olsa rahatlıkta da olsa hep seni anacağım, diyor. O kadar çok sevmiş Hazreti Resulallah’ı, niye anacak ki zaten başkasını… Çünkü şekerdeki tat O, baldaki tat O, pekmezdeki tat O, bütün güzel cemallerdeki nur O, güzel sözlerde O, ne kadar güzellik varsa hepsi O. Böyle bir güzelliği bulan nasıl bırakabilir?..
İşte Hazreti Ali nasıl keşfetmiş Hazreti Muhammed’i, O’nu nasıl dile getiriyor. Hem zor durumda olsam, diyor; hem rahatlıkta olsam, kendimi boşluğa bırakmam, hep seni anarım, diyor.
Zaten mübarek, deve yavrusu nasıl annesinin peşinde hep ardı sıra koşarsa, Hazreti Ali de hep Resulallah’ın peşinden koşardı, hiç ayrılmazdı yanından. Aman Allah’ım… nasıl bir sevgi, nasıl bir iman.
Zaten iman sahibi dediğimiz zaman, o, iman ettiği yeri kendine baş etmiştir, vücuduna O’nu ruh edinmiştir. Hep O’nu zikreder ve O’nun dışına bir an dahi çıkmaz. Bir şey yapması gerektiğinde ise, ondan gören O, onun elinden tutan O ve ondan söyleyen de yine O’dur. İşte iman sahibi bu demektir. O, Hakk’ın sahibidir, Hakk’ı sahiplenmiştir. Hakk da onu sahiplenmiştir. Onlar sözde iki görünürler fakat manada birdirler. İman sahibinin her zerresinden varlığını gösteren Hakk’tır.