Sen benim ışığımsın…
Mevlana Hazretleri, selam olsun üzerine, verici meşrepli, hep bir şeyler vermek istiyor, alıcı meşrepli değil. İyi ama cahil çok var, onların kafalarına tam manasıyla yerleştiremiyor anlatmak istediklerini, ama konuşmaktan da bıkmıyor devamlı bilgiler sunuyor.
Bir gün bir değirmen başına geliyor. Değirmen çok eski olduğu için duvarı çatlamış. Mehtabın ışığı da o çatlaktan girip değirmenin içini ışıklandırıyor. Mevlana da o çatlaktan bakıp değirmenin içini seyrediyor. Bakıyor, değirmen taşı dönüyor, dönüyor, dönüyor…
Kaldırıyor ellerini, “İlahi Hakk” diyor, “ne suç işledim? Bu dünyayı bana değirmen taşı yaptın, ezip ezip benden ne istiyorsun?”
İçinden Cenab-ı Hakk diyor, “Bu ilham sana nerden geldi Celaleddin? Bana nerden sesleniyorsun?”
“Sana malum” diyor, “değirmen başındayım, onun duvarı çatlak, ordan seyrediyorum, değirmen taşının altında nasıl buğdayı ezip ezip un haline getiriyorsun, bana da aynı ızdıraplar yapılıyor.”
Tekrar nida geliyor Hakk’tan, “Hangi zamandasın sen, vakit hangi vakittir?”
“Vakit” diyor, “geceyarısı.”
“Gün geçmiş, geceye girmişsin. Sen o değirmen taşının altında o buğdayın ezilmesini neyle, hangi ışıkla seyrediyorsun?”
“Allah’ım” diyor, “Ay’ın mehtabıyla seyrediyorum.”
“Güzel… O değirmen taşı Ay’ın mehtabına bir zarar veriyor mu?”
“Yok…”
“Ah Celaleddin, sen de benim ışığımsın. Çile çekecek bir varlık varsa senin üzerinde, o da nefsindir. Ben seni bu aleme beni söyleyesin diye gönderdim…”
Gönül çilesini her can çözemez,
Halden anlamayan ne bilsin bizi.
Gönül aleminde bir olmuşuz ki,
Oraya girmeyen bulamaz bizi.
Sırrımız içtedir yere vermeyiz,
Kazancımız nurdur boşa vermeyiz,
Cahil bilmez bizi, biz hor görmeyiz,
Değer bilmeyenler anlamaz bizi.
Aşıkların yüzü güleç, şirindir,
Sözlerimiz kamil sözü, derindir,
Hilesiz dost olan kişi narindir,
Bilmeyen baksa da göremez bizi.
Dede der, uyanıp pişerse özü,
Uyarır, diriltir arifin sözü,
Görenler şevk alır, nurlanır yüzü,
Kendi özün görür bulursa bizi…