“Akıllı kişi ne sırrını ifşa eder, ne de başkasının sırrını sorar.”
Hazreti Ali Efendimizin bu sözü çok yerinde bir sözdür. Peygamber Efendimiz, selam olsun üzerine, buyurur der ki: “Bir insan kendi işiyle uğraşmaz da, başkalarının işleri ile uğraşırsa, o kişi benden değildir.”
Bir insan kendi işiyle uğraşmayıp başkalarının yaptıklarıyla uğraşırsa, bu kişi Hazreti Peygamber Efendimizin ahlakına uygun değildir.
Toplum içinde böyle kişilere “Adem eti yiyor” denir. Böyle kişiler Yaratıcı’dan söz etmezler, dedikoduyla beslenirler. Bu bir insan için çok kötü bir huydur. Onun için kimsenin aleyhinde konuşmamak gerekir.
Cenab-ı Mevlanamız da buyurur der ki: “Kusursuz insan arama bu alemde, çünkü kusursuz insan yoktur. Herkesin iyi tarafına bak ki, senin de güzel ve huzurlu bir yaşamın olsun.”
Burada da Hazreti Ali Efendimiz, selam olsun üzerine, ne sırrını açar birine ne de başkasına sırrını sormaz. Kime sır açılır? Bir insan ancak kendine bir sırdaş bulursa sırrını açar. Bulamazsa da açmaz. Ayrıca o başkasının sırrıyla da ilgilenmez.
Onun için, yapacaksak bir dedikodu, Hazreti Muhammed Efendimizin, Ehlibeyt Efendilerimizin, Cenab-ı Mevlana’nın, Evliyaullah’ın dedikodusunu yapalım. Çünkü onları anmak insanın ruhuna ferahlık verir, insanı güzelliklere aydınlıklara sürükler.
Bakın, Peygamber Efendimiz yine ne güzel buyurur… “Birisi” der, “size bir şey söylediğinde, kimseye söylememeniz için tenbihte bulunmasa dahi, o söz işitene emanettir.”
Zaten Hakk ile Hakk olmuş, yani Muhammedi’leşmiş bir kişide dedikodu yoktur, haset yoktur, kin ve nefret yoktur. O, emin, güvenilir ve edepli bir kişidir. Böyle bir kişiye söylenmiş bir söz, sır olmasa dahi, artık onun emaneti sayılır. Zaten onun derdi Allah’tan başkası değildir ki, onun işi gücü Allah’tır; başkalarının yaptıklarıyla ve söyledikleriyle uğraşmaz.