Talebesi olurum…
Hüdavendigar Mevlana’ya sormuşlar: “Üçyüz sene sonra tekrar bu aleme gelirsen, senin makamın ne olur?” Mevlana, şu cevabı vermiş: “Beni bu alemde kim temsil ederse, onun talebesi olurum.”
Bakın, “Talebesi olurum” diyor. Neden? Çünkü aradan üçyüz sene zaman geçmiş. O devreyi tahsil etmek lazım. Ben de öğrenip, devreye girerim derse vakit geçer. Onun için biri benden konuşuyorsa onu dinlerim, diyor.
Hüdavendigar Mevlana’mızın yaşadığı devirde, ondokuz-yirmi yaşlarında bir delikanlı, O’na büyük hayranlık duyar, geceleri O’nunla manada görüşür. Hazreti Mevlana’nın ruhaniyetine o kadar bürünür ki etrafına topladığı arkadaşları ile hep güzel sohbetler yapar. Konya’da bu duyulur. “Bu delikanlı kimden nasip aldı, nereden bu güzelliklere kavuştu?” diye merak ederler.
Hazreti Mevlana da, Sultan Veled’e, “Bir öğren, bu delikanlının evi hangi semttedir, gideceğim” der.
Hazreti Mevlana delikanlının evini öğrendikten sonra, onun kapısını çalar. Çocuk, öylesine Mevlana’nın haline bürünmüş ve o kadar mütevazi ki, yanındakilere, “Ben kapıyı açarım, siz oturun” diyerek gidip, kapıyı kendisi açar. Karşısında Hüdavendigar Mevlana’yı görünce çok şaşırır. Hemen Mevlana’ya sarılır, kucaklar, kendi yerine oturtur.
Hazreti Mevlana, “Sohbetiniz neredeyse devam edin, ben sizi dinlemeye geldim” der. Rivayete göre, çocuk beş dakika tefekkür ettikten sonra konuşmaya başlar. O konuşurken Hazreti Mevlana sessizce dinler.
Bir vakitten sonra çocuk sorar: “Efendi Hazretleri, sohbeti nasıl buldunuz?”
Hazreti Mevlana şu cevabı verir: “Hakk’a cevabım yok.”
Yani bakmış ki sohbet yerli yerinde, aydın doğru sözler, bu sözü söylemiş ve oradan ayrılmış.
Bizler de evlatlarımızın iyi bir kariyere gelmesini isteriz ve onlarla iftihar edelim isteriz. Bir evlat çalışır, kazanırsa baş üstünde tutulur, hiç çalışmaz hep isterse ana baba üzülür. Evlatlarımızı madden, manen her şeyin üstünde görmek isteriz. Bütün gençler yarının büyükleridir. Onlardan güzel hizmetler vermelerini, yarınları güzelliklerle donatmalarını bekleriz.